صنایع فولاد در ایران در سال ۱۹۲۷، برنامه هایی برای ایجاد کارهای ذوب در شمال کشور برای تولید خطوط راه آهن در داخل کشور طراحی شد. این اقدام با پیروزی مجلس ( مجلس ) به راه انداختن راه آهن بین دو شهر درشمالی آغاز شد.
از بودجه راه آهن، ۴،۵ میلیون تومانبرای این منظور مشخص شد و یک متخصص آلمانی برای انجام یک مطالعه امکان سنجی مشغول به کار شد. آهن مناسب در نزدیکی سمنان، اما هیچ زغال سنگ یافت نمی شد. این آثار وابسته به زغال سنگ شمشک بود که در حدود ۱۰۰ مایلی فاصله داشت، بنابراین باید بین معادن و آثار ساخته شود.
علاوه بر این، از ساختن سنگ معدن در سمنان پانزده سال دیگر پایان میافت ،تازه اگر کارها بدون مشکل پیش روند، ترسیدند.در نتیجه، این پروژه در پایان سال ۱۹۲۸ افتتاح شد.
با وجود این واقعیت که مطالعات امکان سنجی هزینه های دو برابر مبلغی را که مجلس اختصاص داده بود تخمین زده شد در حالی که شرکت Krupp آلمان ، یکی از تولیدکنندگان بزرگ و اصلی فولاد در جهان و تولید کنندگان اسلحه بزرگ در جهان تا پایان جنگ جهانی دوم، برآورد هزینه ها بسیار بالاتر میدانست و دو برابر مبلغ کارشناسی هم کم میدانست البته به زبان خودمون شرکت krupp آلمان واقعا دندونگرد بود.
هزینه های آلمان برای ساخت ماشین آلات ار فولاد
ساخت انواع سلاح ها و استفاده از فولاد
اگرچه دولت این پروژه را برای آن لحظه نادیده گرفته بود چون چندین سال طول میکشید تا افتتاح شود، اما آن فراموش نشد. در سال ۱۹۳۸، پس از مطالعه و آماده سازی زیر بناهای اصلی، بین ایران و یک کنسرسیوم آلمانی (Demag-Krupp) برای ساخت دو کوره انفجاری با تولید روزانه ۱۵۰ تن، یک کارخانه فولاد، یک کارخانه نورد، سیم کارخانه ریخته گری، کارخانه ریخته گری، ماشین آلات سنگ زنی، سنگ شکن کک، نیروگاه و برخی از صنایع جانبی مانند کارخانه آهک، کارخانه آمونیاک و بنزل و کارخانه تقطیر نفت.
این پروژه ها باید طی سه و نیم سال تکمیل میشد و در صورت کار با ظرفیت کامل، ۱۲۰۰ کارگر استفاده شود. سایت اصلی قرار بود در جنوب تهران در نزدیکی کارخانه سیمان قرار گیرد،
اما به دلیل تأمین آب مناسب آن ،کرج به جای آن انتخاب شد. یک ضرر، با این حال این بود که تجهیزات زغال سنگ برای نیروگاه و کوره های انفجاری باید از شمش و زیراب در حدود ۳۵ مایل فاصله منتقل شود. در سال ۱۹۳۹، دولت نخستین سنگ بنای را گذاشت و، اگرچه کار به همان صورت برنامه ریزی شده بود،
اما در سال ۱۹۴۱، زمانی که نیروهای متفقین به ایران حمله کردند، کارها هنوز ناتمام بود. البته این رویداد بدین معنا بود که تمام پروژه ها با هم روبرو بودند صاحب امیتیاز تمام این پروژه ها آلمان بود و تمام هزینه هاش را هم گرفته بود، که منجر به نابودی این پروژه شد.
بخشی از ماشین آلات هنوز در دریایی بود که جنگ جهانی دوم متلاشی شد و توسط متفقین تسخیر شد و بقیه در آلمان باقی ماندند و زنگ زدند. ساختمان های به پایان رسیده در کرج دچار تخریب شدند . همچنین تعداد کمی از ریخته گری آهن و کوره های انفجاری در مازندران وجود داشت و احداث یک کارخانه جدید در این منطقه برای پرداخت ۳۰۰ تن آهن در روز مورد توجه قرار گرفت .
