پس از جنگ جهانی دوم، دولت قصد داشت تا کارخانه فولادی (و در صورت وجود کارخانه زغال سنگ) برای ساخت ریل ها، تخته های چوبی، تیرهای آهن و ورق ها بسازد با این وجود، گزارش های مشاوران خارج از کشور علیه ساخت آن توصیه می شد.
از آن به بعد، “بیشتر در مورد صنعت فولاد صحبت شد و کمتر از سایر صنایع در ایران صحبت میشد” برای دولت در میل خود به داشتن یک کارخانه فولاد و اجتناب از جریان مداوم ۲۵ گروه مختلف مشاوران، که همگی نتیجه گرفتند که کارخانه فولاد سازگار نبود، ادامه یافت. اگر چه شرکت Krupp در سال ۱۹۵۲ برای تمدید قرارداد خود برای ساخت کارخانه موافقت کرد، بانک جهانی (بانک بین المللی بازسازی و توسعه، بانک جهانی) از سال مالی ۱۹۵۹ این پروژه را پرداخت کرد.
در سال ۱۹۶۱، پیشنهادی که توسط شرکت مهندسین لندن برای کارخانه نوردی در کرج به عنوان مرحله اول یک کارخانه فولاد یک پارچه تهیه شد، همچنین قادر به تامین بودجه نبود. این پروژه پس از آن قفل شد، اگرچه بودجه در برنامه سوم توسعه اختصاص داده شده بود.
صنعت فولاد پس از جنگ جهانی
پروژه ای برای ریخته گری خصوصی در خوزستان برای پردازش ضایعات وارداتی (۳۵،۰۰۰ تن در سال) تصویب شد. این پروژه تنها در سال ۱۹۶۳ صورت گرفت، زمانی که توافق بین یک شرکت ایرانی خصوصی و یک شرکت سوئدی برای ساختن کارخانه فولاد برداشته شد.
پایه تولید فولاد در آینده در ایران با امضای قرارداد با اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۵ برای تأمین مالی و احداث یک کارخانه فولاد در اصفهان (شرکت ملی فولاد ایران)، NISC قرار گرفت. بازپرداخت وام از طریق تحویل گاز طبیعی از ایران به اتحاد جماهیر شوروی انجام شد.
کارخانه دولتی شامل چهار واحد تولیدی با تکنولوژی پردازش انفجار کوره با ظرفیت تولید ۵۵۰ هزار تن در سال بود. کارخانه فولاد اصفهان سفارش داده شد و بخش ریخته گری آن در سال ۱۹۷۱ آغاز شد.
صنعت فولاد پس از جنگ جهانی
در آن زمان قراردادی برای گسترش فولاد اصفهان به ظرفیت ۱٫۹ میلیون تن در سال فولاد ساختاری با اتحاد شوروی امضا شد. کار در سال ۱۹۷۳ آغاز شد، اما با توجه به تحولات سیاسی و اقتصادی، این کارخانه تا سال ۱۹۸۳ تکمیل نشد.
بخش خصوصی بخش ملی صنایع فولاد ایران (INSIG، Goruh-e Melli Sans’ati-ye Fulaad Iran) دومین قطعه نوردی ۸۵۰۰۰ تن در سال (شاهین)، همچنین در سال ۱۹۶۹ در اهواز، احداث و در سال ۱۹۶۹ یک سوم (شاهیار، ۱۲۰،۰۰۰ تن در سال) برای تولید فولاد ساختاری با نورد محصولات نیمه نهایی وارداتی دستور داد. بعدها این دو گیاه به نام Navard Iran نامگذاری شدند. INSIG همچنین یک فروشگاه فولاد سازی (با استفاده از کوره قوس الکتریکی [EAF] و تکنولوژی ریخته گری مستمر [CC] ساخته شده است
که برای تولید ذغال سنگ به وسیله ذوب شدن ضایعات فولاد ساخته شده است. دو کارخانه دیگر برای پردازش اسفنج آهن (ظرفیت ۴۰۰ هزار تن) در سال ۱۹۷۲ توسط گروه صنعتی شاهریار تاسیس شدند.
آنها پس از انقلاب اسلامی ملی شدند و اکنون توسط شرکت ملی صنایع فولاد ایران (NISCO) اداره می شوند. مجتمع اهواز این دو گیاه را تامین می کند.
صنعت فولاد پس از جنگ جهانی
مشکلات موجود در کارخانه فولاد اصفهان و کوره های بخش خصوصی (کمبود ضایعات و کیفیت ذغال سنگ کک) با محدود کردن سیاست دولت برای گسترش صنعت فولاد کشور به منظور پاسخگویی به تقاضای رو به رشد داخلی محدود شده است.
توسعه روشهای جدید تکنولوژی پردازش مستقیم، یک جایگزین مناسب برای دولت را با توجه به اینکه ایران منابع غنی از گاز طبیعی و مواد مختلف مورد نیاز خام و به ویژه سنگ آهن دارد، فراهم کرد
. منجر به ایجاد یکی دیگر از شرکت های دولتی تحت نام NISCO در اواسط دهه ۱۹۷۰ برای تولید محصولات آهن و فولاد با استفاده از روند کاهش مستقیم و همچنین بسیج معادن سنگ آهن معدن. برای انجام این کار،بندرعباس و اهواز و یک کارخانه نورد سنگین در اهواز وچندشهر دیگر
